Nauka i praca mogą być pożyteczną zabawą

Wszystkiemu "winny" jest "socjoblog", bo mnie natchnął jego ostatni wpis -->kliknij
http://gholub.blogspot.com/2009/08/co-dzieci-powinny-studiowac-w-polsce.html

Będziecie mogli sobie jeździć po mnie do woli, bo ani belfrem nie jestem, ani dzieci pobierających obecnie nauki w szkole nie posiadam. A jednak bez żenady się wypowiem. Otóż pod zacytowanym wyżej wpisem, wymieniliśmy z "socjoblogiem" parę komentarzy (proszę sobie kliknąć, bo nie będę tutaj cytował). Było o pasji zawodowej i braku dlań konsyderacji, oraz o częstym braku sprecyzowanych zainteresowań (jakie studia, jaki zawód?) u nastolatków.

Jestem zdania, że "praca wykonywana z pasją, za którą przy okazji dostaje się jeszcze (ze zdziwieniem) godne wynagrodzenie" jest jednym z największych (a dla mnie największym, bo tzw miłość, dom, pieluchy zawsze mnie mierziły) skarbów w życiu człowieka współczesnego. Dlatego zamiast wkuwać na pamięć miliony nieprzydatnych informacji (w razie potrzeby można po nie sięgnąć, wystarczy nauczyć człowieczka jak i gdzie szukać) trzeba stworzyć młodzieży możliwość praktycznego dostępu do różnych dziedzin zawodowych. Częściowo w roli obserwatora, a tam gdzie możliwe - w roli stażysty/praktykanta. Urozmaicać - miesiąc tu, miesiąc tam, wszystko: układanie puszek w supermarkecie, obserwowanie próby w teatrze z przynoszeniem kawy aktorom, salowy/wa w szpitalu, jako pomocnik w przedszkolu itd... Tam gdzie nie można się wkręcić "praktycznie", przynajmniej odwiedzić w małych grupach: fabryki, kopalnie, wieżę kontrolną na lotnisku. Za moich czasów szkolnych byliśmy, pamiętam, w fabryce Wedla oraz w jakiejś innej, przy produkcji szklanej waty (?), ale to były bardziej "jaja" i radość ze zwolnienia z normalnych lekcji, niż prawdziwie dydaktyczne doświadczenie.

Obecnie, trzeba by pomysł rozpowszechnić, ustalić z instytucjami, żeby opracowały i przewidziały na miejscu odpowiednie struktury, i system zacznie funkcjonować.

Przebyte praktyki, mogłyby się kończyć oceną wystawioną przez pracownika-opiekuna + relacją zredagowaną i zaprezentowaną w klasie przez ucznia. Podobnie robimy na wyższych uczelniach, a możemy śmiało zacząć już w starszych klasach szkół podstawowych. Dla maluchów - kółka zainteresowań, w których równolegle przebiega nauka + pierwsze zajęcia w języku obcym. Kółka zmieniamy co semestr, żeby oswajać dzieci z różnorodnością możliwości. Zaangażować rodziców i młodzież - starszych braci i siostry. Będzie doskonałe ćwiczenie z postawy społeczno-obywatelskiej, a także - współczesnej formy patriotyzmu. Nasze dzieci stanowią przyszłość naszego kraju. Dzisiejsze powstańcze barykady, to także wspólna opieka nad nimi. Łatwo o tym zapominamy, grzebiąc się bezustannie w historycznej przeszłości.

W szkołach średnich i podstawowych wywalamy niepotrzebne "pamięciowe" bzdury i uczymy sukcesywnie (kolejność przypadkowa, nie czepiać się):

a) języka polskiego - poprawna polszczyzna w mowie i piśmie, z załączeniem ćwiczeń dykcyjnych, umiejętności przeprowadzania publicznej prezentacji tematycznej, oraz zwięzłej i sensownej analizy tekstu (literackiego i naukowego)
b) szkolenia z korzystania z nowoczesnych środków dydaktycznych i nowoczesnej techniki
c) języki obce c.d,
d) matematyka, statystyka, wykresy, podstawy budżetu
e) zajęcia z logiki + podstawy filozofii
f) zajęcia praktyczne - podstawowe pojęcie o wymianie/wciśnięciu korka elektrycznego, przetkanie zlewu, sklejenie poręczy fotela itp...
g) planowanie rodziny
h) zajęcia z wykwalifikowanym seksuologiem
i) zamiast religii (won ze świeckiej szkoły!) religioznawstwo
j) sport z możliwością uczęszczania na rytmikę, balet, zajęcia tańca współczesnego
k) lekcje "savoir-vivre'u" + wprowadzenie do światowych obyczajów kulturowych
.
.
.
i wreszcie: zaprośmy DZIECI do współtworzenia programu nauczania, i dajmy wszystkim szansę uczyć się i bawić jednocześnie!

Uwrażliwiajmy nasze pociechy na piękno sztuki poprzez muzykę, malarstwo, teatr itd... a także dajmy możliwość odkrycia i rozwijania ich własnych talentów poprzez (obowiązkowe?) uczestnictwo w grupach artystycznych (programy zakończone uzyskaną oceną, traktowane jako przedmiot). Poczucie własnej wartości jest bazą dla równowagi psychicznej.

Najlepszych i najbardziej zapalonych uczniów szkół średnich, można by angażować jako 'prowadzących zajęcia' z najmłodszymi.

Moja hipoteza: po takiej edukacji szkolnej, przeważająca ilość młodzieży dokona świadomych wyborów życiowych z dużą szansą na "samo-spełnienie". Spełniony człowiek jest na ogół życzliwie nastawiony do świata, a jego organizm skuteczniej zwalcza ewentualne choroby i inne przeciwności losu. Nie będzie już tyle żółci, kompleksów, nienawiści.

Politycy, jeśli naprawdę zależy wam, aby Polakom żyło się lepiej, pomóżcie rodzicom stworzyć odpowiednie warunki dla szczęśliwego dzieciństwa i rozwoju przyszłej, dojrzale wolnej Polski.

P.S. No i dobrze, że patetycznie :P